GIN POSIADA RÓWNIEŻ KORZENIE W LICZNIKU APTECZNYM.

Gin pochodzi od Genevera, który farmaceuci holenderscy z XVI wieku faktycznie przepisywali jako lekarstwo. Genever był wtedy dość ostry, więc doprawiano go jagodami jałowca. I tak, dla osób, które nienawidzą smaku jałowca, może się to wydawać szalonym wyborem. Ale to zadziałało...


SZAŁ NA GIN.

Rozpad Londyńskiej Gildii Gorzelników, nie wspominając o lekkiej sprzeczce z Francją (i jej wyśmienitą brandy), doprowadził do tego, że rząd brytyjski faktycznie zachęcał do produkcji ginu. Poza tym, obywatele kochali gin trochę za bardzo (odniesienie: słynny obraz „Gin Lane” – i tak, to jest matka upuszczająca dziecko, wśród innych rozpustnych wydarzeń). Na początku XVIII wieku gin był już potępiany jako upadek cywilizacji, jaką znamy.

 
SEKRETNY AUTOMAT DO GINÓW.

Angielski rząd ostatecznie rozprawił się z szaleństwem ginu –  wysokimi podatkami – ale ustawodawstwo nigdy nie nadąża za piciem (patrz: Al Capone). Jak głosi historia, co najmniej jeden bystry barman założył tajny system dostarczania ginu, z rurką biegnącą od wewnątrz do zewnątrz. Wystarczyło wpłacić pieniądze (podobno pod tabliczką z czarnym kotem), a do ust wlewał się kieliszek ginu. To jest również pochodzenie „Old Tom Gin”.

 
GIN NIE JEST TYLKO JAŁOWCOWY.

Tak, jałowiec musi być wyraźnym smakiem każdego London Dry Gin (według Urzędu ds. Podatków i Handlu Alkoholu: „Będzie czerpać swój główny charakterystyczny smak z jagód jałowca i powinien być butelkowany z co najmniej 80 proof”. Ale producenci ginu mogą – i to robią – dodać wiele innych środków smakowych w celu uzyskania bardziej złożonego i całkowicie unikalnego profilu smakowego.Wszystko, od skórek cytrusów, przez składniki roślinne (kwiatowe, zioła) po przyprawy i korzenie, może odróżnić jeden gin od drugiego.

 
GIN TO WÓDKA, OCZYWIŚCIE W DUŻYM UPROSZCZENIU.

Gin może mieć o wiele więcej smaku, ale ten smak jest w rzeczywistości nasycony czymś, co jest zasadniczo całkowicie neutralnym alkoholem: wódką. A napar z jałowca i różnych roślin może być zrobiony na kilka różnych sposobów (najlepsza jest ponowna destylacja ginu z roślinami). Ale gdybyś przerwał proces w pewnym momencie, przed doprawieniem spirytusu, skończyłbyś butelkowaniem wódki. Nie ginu.


GIN MOŻE BYĆ SŁODKI LUB WYTRAWNY.
 
Gin „London Dry” jest prawdopodobnie najpopularniejszym wariantem. Jest wytrawny (choć nie musi być produkowany w Londynie ). Z drugiej strony gin z Plymouth może być wytwarzany tylko w Plymouth w Anglii i wydaje się być nieco bardziej ziemisty. Old Tom Gin jest odrobinę słodszy, wypełnia lukę między ginem a geneverem. A Gin Navy Strength jest o wysokim ABV – wystarczająco wysokim, aby oblany nim proch nadal się zapalał, a przynajmniej tak mówi historia – dokładnie 57% alkoholu.

TONIC PRZYSZEDŁ PIERWSZY.

Pochodzenie Gin and Tonic, ukochanego koktajlu przeciw malarii, zaczęło się tak naprawdę od toniku. Brytyjscy żołnierze stacjonujący w Indiach musieli zażywać chininę, pochodzącą z kory chinowca. Aby zamaskować mocny smak chininy, dodawali gin, sok z limonki i cukier.

GIN Z WANNY? PROSZĘ BARDZO.

Jak wszyscy wiemy, prohibicja nie doprowadziła do ogólnokrajowej wstrzemięźliwości. Prowadziło to głównie do sprytnych sposobów na potajemne zdobywanie alkoholu (patrz: Automat do sprzedaży ginu powyżej). W latach dwudziestych ludzie faktycznie wytwarzali „gin” w wannach, chociaż często był niesamowicie ostry i często toksyczny wariant, wywodzący się z takich rzeczy jak alkohol drzewny. Trunek był mocno doprawiany, aby zamaskować jego potencjalną śmiertelność.
 
BRYTYJCZYCY KOCHAJĄ GIN. ALE FILIPIŃCZYCY KOCHAJĄ GO BARDZIEJ.

Anglicy wprawdzie rozpoczęli produkcję ginu, ale to Filipiny są królem rynku. Dosłownie, odpowiadając za blisko połowę światowego spożycia ginu, większość jest produkowana w kraju przez gin megalit Ginebra San Miguel. A gdybyście się zastanawiali, gin przyjechał na Filipiny dzięki Hiszpani, gdzie gin z tonikiem do dziś jest ulubionym koktajlem.

GIN TO IDEALNA BAZA KOKTAJLOWA.

Zapomnij o szaleństwie whisky, zapomnij o jedno-nutowych wódkach. Spróbuj koktajlu z ginem. Giny można wytwarzać w kilku stylach, używając zróżnicowanych środków botanicznych; świat ginu jest niezwykle urozmaicony — niektóre giny smakują jak ogród warzywny, inne posiadają cytrusową i pikantną nutę, inne mają oczyszczający smak ogórka. Oznacza to, że dla barmana – i miłośnika koktajli – gin nie jest w rzeczywistości jakąś jałowcową wódką, agresywną dla podniebienia. Gin jest dosłownie porównywany do sosu, prawie do przyprawy. Jest to elastyczny, plastyczny, dopracowany trunek, który może tworzyć niesamowicie rozmaite połączenia. Byle nie z sokiem.